Om 6 uur opgestaan, het was nog donker, voor een hele vroege safari in het Tarangirepark. De kans om big cats te vinden is dan namelijk het grootst. Om 20 over 6 vertrokken we, de dag begon al aan te breken.

Al vrij snel zagen we al de voetafdrukken (Wayo) van leeuwen op de weg. Helaas de leeuwen waren zelf niet te zien. Maar even later toch geluk. Vlak bij de rivier spotten we 5 leeuwen, waaronder twee welpen. Helaas was de afstand erg groot. Was toch wel blij dat we een verrekijker hebben gekocht.

Daarna nog het park rondgereden, de buffels roken ons al.
Later zelfs een luchtballon gesignaleerd. Lijkt me ook een geweldige ervaring.

Verder nog kleine mangoesten gezien, die zich te goed deden aan een termietenbult.

Om 8 uur waren we weer terug bij de lodge. Eerst even ontbijten en daarna op weg naar Lake Manyara. We waren het park bijna uit toen Rogate op de radio het bericht kreeg dat er een cheetah was gesignaleerd. Wij meteen terug. Uiteindelijk niets gezien. Jammer, maar wel spannend.

Met enige vertraging namen we afscheid van de vele olifanten van dit prachtige park en gingen we op weg door Masailand naar Mto Wa Mbu. De wegen naar de parken zijn trouwens uitstekend. Dit is voor de toeristen gedaan met steun van de internationale gemeenschap. Er ligt ook een plan of een geasfalteerde weg door de Serengeti aan te leggen. Vooral de Chinezen zijn hier voorstander van. Ze hebben grote belangen in dit land en een deel van hun grondstoffen komt uit Tanzania. Tot nu weet de Internationale gemeenschap dit nog tegen te houden en ook in Tanzania zelf gaan er stemmen op tegen dit plan. De uitkomst is nog lang niet zeker, maar voorlopig ligt de weg er nog niet. Uiteindelijk aangekomen in Mto Wa Mbu. Een groot dorp met veel groen, vooral grote bananenplantages.

Ondertussen blijkt mijn dochter haar telefoontje kwijt te zijn. Consternatie. De auto onderzocht, maar niets gevonden. Ze denkt dat haar telefoontje uit haar trui is gevallen bij de gate van het park. Rogate bellen, maar niets gevonden. Later alles maar nog eens goed doorzoeken. Voordat we het dorp gingen bezoeken, moesten we ons eerst goed insmeren met deet. Het dorp staat bekend als muggendorp. Een lokale gids van Wayo leidt ons rond op de plantage en geeft goed uitleg over de vele typen bananensoorten. Daarna hebben een primary-school (1030 leerlingen) bezocht, ongeveer vergelijkbaar met onze basisschool. We woonden een deel van de les bij, tot vreugde van de leerlingen en daarna gingen we met hoofdonderwijzeres mee naar haar kantoortje. Het schoolsysteem werd uitgelegd en we hadden een gesprek over de uitdagingen, maar vooral problemen, waarmee het onderwijs in Tanzania mee te maken heeft. Het was geen mooi beeld. Bij het weggaan kwam de fooienpot op tafel. Tja, dan moet je wel. En het is ook wel nodig… Daarna naar de lunch, bij de “mensen thuis”. Heerlijk gegeten van de lokale keuken. Nog even bijgekletst met de andere gasten die via Wayo en Explore Tanzania dezelfde tour kregen. Helaas hebben we door tijdgebrek de tour niet helemaal afgemaakt, waardoor het proeven van de bananenbier ons bespaard bleef. Waren we niet echt rouwig om. Het was tijd om op weg te gaan naar Lake Manyara.

We zitten nu in het gebied van de Grote Slenk. Een strook van 6000 kilometer van Mozambique naar Libanon. Heeft iets te maken met uitschuivende tektonische platen en grote vulkanische activiteit, miljoenen jaren geleden. Onder andere goed te herkennen aan hoge afgronden in het landschap. Dit is bij Lake Manyara ook het geval. Een mooi park trouwens, met in het begin vooral bos en verderop vooral grasland en een zeer groot meer. Het meer beslaat veruit het grootste deel van het park. We zagen er nog nijlpaarden (de enige, echte Hippo’s, Jeroen!), olifanten, zebra’s, blue monkeys, vogels, veel vogels en bavianen.

Nadat we het park grotendeels bekeken hadden, togen we naar onze nieuwe verblijfplaats, Rhotia Valley Lodge. Het eerste stukje asfalt het ngorongoro-plateau op was een werkelijk schitterende weg, met mooie uitzichten. Maar toen we uiteindelijk het plekje Rhotia bereikten, ging het via een nogal ontoegankelijke weg naar boven. Hier moet je volgens mij niet rijden in de regentijd. Toen we bij onze lodge aankwamen werden we gastvrij ontvangen door de eigenaresse en haar staff. En nadat we de auto uitpakten vond Ewout ook nog de telefoon. Wat een opluchting… De lodge zelf is schitterend gelegen op een heuvel en de tenten hebben een prachtig uitzicht op de vallei. De komende dagen gaan we ons zeker vermaken.